Schoolorganisaties zijn professionele bureaucratiën: de operationele kern bestaat uit hoog-opgeleide vakmensen (ja, de docenten). De taak van de operationele kern is moeilijk om te leren, makkelijk om te definiëren. Het coördinatiemechanisme wat hierbij past is de standaardisatie van vaardigheden (denk aan de zeven competenties voor docenten).
Een de werkomgeving van een school is complex én stabiel.

Doordat de professionals zo’n sleutelrol hebben zijn er valkuilen voor deze organisatiestructuur. Wat is de reactie van mensen die niet uit het onderwijs komen: zij denken dat deze valkuilen er zijn door gebrek aan controle, dus proberen ze andere coördinatiemechanisme als stuurmiddel. Zoals het gebruik van directe supervisie, standaardiseren van processen en standaardiseren van output.

Dit zorgt ervoor dat vakmensen belemmerd en ontmoedigd worden, met als resultaat dat ze genoegen nemen met een protocol in plaats van goed te kijken wat de leerling nodig heeft.

– Ik moest meteen denken aan het pestprotocol. Om recht te doen aan individuele leerlingen moeten we in de praktijk hier in iedere casus van afwijken. Af gaan op onze competenties, in plaats van protocollen.