Gamer

Nu heb ik een Playstation II en speel ik al jaren Wordfeud. Toch noem ik mezelf geen gamer. Dat voelt als een te specifieke identiteit waarvoor ik te weinig ‘game-kapitaal’ heb – in Bourdieuaanse termen.

Linda Duits over het verschil tussen games spelen en gamer zijn.
  (Bron: DiepOnderzoek.nl)

In de Verenigde Staten gamet de helft van de volwassen, maar slechts 10% noemt zich gamer. Afgelopen maandag stelde Ankie ons diezelfde vraag en ook bij ons noemen weinig mensen zich gamer.
Dit heeft niet zo zeer te maken met het spelen van spelletjes maar met identiteit. Strategie spellen die Erik noemde hebben grote gemeenschappen die online (en dus offline) samenkomen, niet alleen om te spelen maar ook om te praten over het spel. Candy Crush heeft niet zo’n community.

Bij mij is het zelfs omgekeerd:
Ik ben een gamer, maar ik game niet (meer).

Ik speel misschien geen spelletjes, ik identificeer me nog wel met gemeenschappen en zou niet uit de toon vallen in een gemeenschap. In mijn vroege pubertijd, ver voordat games over internet gespeeld werden, heb ik een coax-kabel door de achtertuin naar de achterburen gegraven zodat mijn broertje en ik samen met de achterbuur jongen en zijn broertje Duke Nukem 3D over het netwerk konden spelen. Toen ik 18 was ik clan-leader van een CTF-clan (capture the flag; een soort online levend stratego) bij Unreal Tournament. Van 2005 tot 2010 heb ik heel actief World of Warcraft gespeeld als healer.
(In het spel kun je per karakter zien hoeveel je in het spel gespeeld hebt met /played. Op mijn “main” ben ik meer dan een jaar online geweest. Ik haal de 10.000 uren norm wel om me een expert te noemen ;-))

Ik denk dat ik behoorlijk verslavingsgevoelig ben voor endorfine en daarom wil ik iedere kahoot en eigenlijk heel LA4 winnen.

| Leraar natuurkunde | vmbo-TL | 2College Jozefmavo |